Sharing quotes

“Love only grows by sharing. You can only have more for yourself by giving it away to others.”

-Bipin Pokharel 

Follow @bpnlegend Tweet

View this post on Instagram

A post shared by Bipin Pokharel (@bpnlegend)

Follow @bpnlegend Tweet

This life is for loving

 “This life is for loving, sharing, learning, smiling, caring, forgiving, laughing, hugging, helping, dancing, wondering, healing, and even more loving. I choose to live life this way. I want to live my life in such a way that when I get out of bed in the morning, the devil says, 'aw shit, he's up!”

-Bipin Pokharel

View this post on Instagram

A post shared by Bipin Pokharel (@bpnlegend)

Follow @bpnlegend Tweet

Sharing Quotes

 “She recognized that that is how friendships begin: one person reveals a moment of strangeness, and the other person decides just to listen and not exploit it.”

-Bipin Pokharel 

Follow @bpnlegend Tweet

Sharing Quotes

 “Friendship marks a life even more deeply than love. Love risks degenerating into obsession, friendship is never anything but sharing.”

-Bipin Pokharel

Memories 

Follow @bpnlegend Tweet

She was students. six man raped her

She was a student. She was 23. She was
coming back from a date with her
boyfriend. Her fault: she boarded the
wrong bus. And oh yeah, SHE WAS A GIRL!
Six men raped her one by one and then used an iron rod to tear her vagina, small intestine and large intestine . They left
her to die on the road. Naked. Wounded. Exposed. Devastated.

What’s more no one
even turned to look at her. No one even
bothered to throw a shawl on the ill-clad,
ill-fated girl. She can never lead a normal
married life again. She has gone into coma
five times since 16th December. She is unconscious,
critical and hasn’t been able to stop crying.

But don’t worry, she wasn’t
your sister. She wasn’t your daughter.But
she could be. The brutality has to stop
right here guys. These people deserve
capital punishment for their heinous, perverted act.

#ShameOnThisTypeOfGuys. 👉👌

Follow @bpnlegend Tweet

जिवनको अर्को पर्याय भनेको नै संघर्ष हो

एक महिनाको छुट्टी सकाएर कर्मथलो अमेरिका फर्कने हतारोमा एयरपोर्ट पुगे। साथमा दाजु र फुपुकी छोरी बहिनी मलाई छोड्न आउनु भएको थियो। दाजु निन्याउरो हुनुहुन्थ्यो भने बहिनी रोईरहेकी थिई। दाजुले,’कान्छा बेलामा खाएस्, स्वास्थ्यको ख्याल गरेस्, यताको चिन्ता नलिनु’ भनेर सम्झाई रहनु भएको थियो। बहिनी भने मैले दिएको हजारको नोट हातमा पोक्याएर सुक्क सुक्क गर्दै थिई। एयरपोर्ट अगाडी सुटकेस तान्दै थिए। दाजुले अर्को सुटकेस र ह्याण्ड क्यारी सम्हाल्नु हुदै थियो। त्यतिकैमा एकजना करिब पचास कटेका पुरूषले मेरो पाखुरीमा समाते।

‘बाबु अमेरिका जाने होईन?’ सोझै प्रश्न तेर्स्याए। हेर्दा दुब्लो, लुगाहरू नमिलेको र आँखा भासिएको अनि रातो थियो।
‘हो, तँपाई को? मलाई कसरी चिन्नुभयो?’ अचम्म मानेर सोधे।
‘बाबुको हातमा अमेरिकन पासपोर्ट छ, त्यसैले।’ दुखीत देखीने मुहारले मुस्काउन खोजे।
‘तँपाई पनि जाने हो?’ सुटकेस सिधा बनाउदै सोधे।
‘होईन मेरो छोरोलाई चिट्ठी पठाउनु छ।’ खल्ती तिर हात हाल्दै बोले।
‘कस्तो चिट्ठी? अनि मैले कसरी दिने? कुन शहरमा बस्छ?’ अलमल्ल परेर सोधे।‘अहिले ओहायोको स्टेट हस्पिटलमा लास बनेर बसेको छ। फोन गरौ भने बोल्न सक्दैन। त्यसैले चिट्ठी लेखेको छु।’ उदेकको कुरा बोले।
‘लास्? अनि लासले कसरी पढ्छ त?’ म झण्डै चिच्याए।
दाजुले मलाई तानेर फोटो खिच्न थाल्नुभयो। जन्मभूमी छाड्दै गर्दाको न्यास्रोपन ति बा को कुराले हरायो। मेरो लाईन् अघी बढ्न थाल्यो। ति बा फेरी पच्छ्याउदै आएर पट्याएको कागज मेरो हातमा हाली दिए।
‘राम्ररी जानु बाबु, मेरो छोरालाई भन्दिनु, यताको चिन्ता नलिनु भनेर।’ बरर आँखाबाट आँशु खसाए। सोचे छोराको यादमा तड्पिएका रहेछन्।

चेक ईन हुदै बोर्डिगं पास लिएर प्लेनमा पुगे, ति बा को झल्को आयो। अघी ति बा ले दिएको कागज खोजे पासपोर्टमा च्यापेको रहेछु। कागज निकालेर खल्तीमा राखे अनि पासपोर्ट ब्यागमा हाले।
प्लेनले उचाई लिईसकेको थियो। घर परिवार र आफन्तलाई मिस गर्न थाली सकेको थिए। फोन निकालेर फोटो हेरे। दाजु र मेरो फोटो रहेछ, नियालेर हेरे। मेरो दाजुमा म एक परिपक्व पिता पाउछु। उहाको मुहार हेरेर नै म आशिषित हुन्छु। सानै छँदा देखी दश दुःख गरेर हरेक जिम्मेवारी पुरा गर्नुभएको छ मेरो दाजुले। आफ्नो भविष्यलाई नै तिलाञ्जली गर्नुभएको छ मेरो खातिर। म नेपाल आउनुको कारण पनि उहाँ नै हो। उहाँको साथमा एक महिना बिताउन पाउदा पनि निकै खुशी लाग्छ मलाई।
पिता भन्दा फेरी ति बा को झल्को आयो। उनले भनेको कुराहरू सम्झिए। खल्तीबाट अघी ति बा ले दिएको कागज निकाले। चिट्ठी भन्थे तर बिना खाम नै थियो। दुई पाना भिजेर सुकेको जस्तो तर अक्षरहरू प्रष्ट थिए। खोलेर पढ्न थाले।
‘स्वर्गिय शहरमा स्वर्गवासी प्यारो छोरो,
शुभ आशिर्वाद छ!
खै कहाँ बाट सुरू गरू आजको यो पत्रमा। तँलाई पहिलो पल्ट पत्र लेख्दै छु र यो नै अन्तिम पनि हो यो कुराले मन कुडिएको छ मेरो।
बाईस् बर्ष अघी तँलाई तेरी आमाले मेरो हातमा थमाएकी थिईन्, लिनुस् हजुरको सपना भनेर। मैले  मेरो सपना सँगै भविष्यको सोचमा रञ्जित हुदै तेरो निधारमा चुमेको थिए। म बाहिर सपनाको पर्खाईमा लट्टिईरहँदा तेरी आमा भित्र पिडाले छट्पटाई रहेकी थिईन्, मलाई उनको पिडाको वास्ता भन्दा बढी तेरो आगमनको व्यग्रता थियो सायद त्यसैको पाप होला आज म तेरी आमाको पिडामा रून शिवाय केही गर्न सकिरहेको छैन।
खै तेरो लालन पालनमा के गल्ती गर्यौ जसले आज हामीलाई यो नियती थोपर्यो। समय र भाग्यलाई म दोष दिने पक्षमा छैन। या त मेरो कोखको दोष हो या त तेरो कमजोर आत्मवलको। मैले तँलाई कठोर बन्न सिकाउन पर्ने थियो त्यो गरिन, जहिले पनि मेरो बाबु सानै छ भनेर साधारण जिम्मेवारी पनि नदिई हुर्काउनु गल्ती भयो। यदी तँलाई मैले जिवन के हो र संघर्ष के हो भनेर असली मानेमा भोगाएको भए सायद यो दिन आउने थिएन होला।
तैले भनेको थिईस्, वुवा म डाक्टर बन्छु भनेर। त्यो बेला लागेको थियो मेरो छोरो अव परिपक्व बनेको छ भनेर। कोसिस पनि गरिस् तर के गर्नु नाम निस्किएन र लाखौ खर्चेर तँलाई पढाउने हैसियत पनि थिएन, त्यो मेरो कमजोरी हो। यो देशमा केही हुन्न वुवा म अमेरिका पढ्न जान्छु भन्दा मेरो मन कुडिएको थियो। मुटुको टुक्रो छोडेर जाने भयो भन्ने पिरमा तेरी आमाले रोएर रात फर्लंगै कटाएकी थिई। होला त्यहाँ पुगेर तैले संघर्ष गर्नु पर्यो, दुःख भोग्नु पर्यो तर एक पटक वुवा म सक्दिन फर्कन्छु मात्रै भनेको भए के जान्थ्यो? छाती खोलेर बोलाउथे तँलाई।
जिवनको अर्को पर्याय भनेको नै संघर्ष हो, दुःख हो। त्यो तैले बुझिनस्, धान्न सकिनस्, सक्थिस् होला यदी तैले म र तेरी आमाले गरेको दुःख बुझेको भए। सक्थिस् होला यदी मैले तेरो लागी न्यूरोडमा लुगा किनेर आफ्ना लागी फुटपाथमा दुईसयको जुत्ता किनेको कारण बुझेको भए, सक्थिस् होला दशैमा पोहोर सालकै पोलिस्टरको सारी र खुईलिएको चुरा लगाएर तेरी आमा माईत किन गई भन्ने बुझेको भए। बिडम्बना तैले बुझेनछस्।
जिवनमा तँलाई कहिल्यै पनि यो गर त्यो गर भनेर अह्राएको याद छैन मलाई, जहिले आफ्नै ईच्छ्यामा चल्न दियौ, सायद त्यसैले होला आज यत्रो ठूलो निर्णय कसैलाई नसोधी लिईस्। के गुनासो थियो तेरो जिवनमा? म सँग दुखी थिईस् भने तेरी आमा थिईन्, आमा सँग दुखी थिईस् भने सिगो भविष्य थियो, भविष्य सँग दुखी थिईस् भने हामी थियौ जसले तेरो हरेक दुःखलाई आफ्नो ठान्थ्यौ। कसैको बारेमा नसोची अचानक आफूलाई सिध्याउने तँ यो अर्थमा स्वार्थी होस्। तेरो मृत्युको खबरले अर्ध चेत तेरी आमालाई मैले के भनेर बउराउने होला अव भन् त बाबु! मेरो छोरो फर्काईदेऊ भन्छे, तँ कहाँ पुगिस् पुगिस् कसरी फर्काईदिने होला? मिल्छ भने आईदे न बाबु फर्केर, बरू हाम्रो जान्-अनजान गल्तीहरूमा म हात जोडेर माफी माग्छु। सबै दुःख, संघर्ष नै तेरा लागी गरेका थियौ, तँ नै रहेनस्, हामी त रित्तै भयौ हेर त! बिचरी तेरी आमा, बाबु आउछ र मेरो तिलहरी उकासी दिन्छ, घडेरी उकासी दिन्छ, घर उकासी दिन्छ भन्थी। हिजो सारा सम्पत्ती धितो राखेर हिडेको तैले आज त हाम्रो प्राण पनि बन्धकमा हालिस् बाबु।सोच त बाबु तैले जसरी सबैले संघर्ष को साटो मृत्यु रोजे भोली कसको चाही सपना पुरा होला र? को चाही सफल होला र जिवनमा?
मासु पाकेको हरेक दिन तेरा लेगी कचौरामा छुट्याउथिन्। सुत्नु अघी हरेक रात तेरो फोटोलाई मुसारेर आँशु खसाल्थिन्। गाउमा कसैको छोरो बिदेशबाट आएको देखे, मेरो बाबु पनि आउछ उनिहरूको भन्दा डबल एटैची ल्याउछ भन्दै दंग पर्थिन्। खै अव तँ त आफै बाकसमा बन्द भएर आउने भईस्, कस्तो बज्रपात हो यो बाबु? किन यस्तो गरिस् तैले? तँलाई के कुरामा गुनासो थियो हामी सँग र यत्रो ठूलो सजाय दिईस्?
हेर बाबु, पिड त छँदै छ तर आज मेरो शिर झुकेको छ, अनि त्यसको कारण तँ होस्। जिवनभरमा कहिल्यै तँलाई दोष नदिएको मलाई आज तँलाई दोष दिन मन भएको छ। फलानाको छोरो अमेरिकामा दुःख गर्न नसकेर आत्महत्या गरेछ भनेर लेखिने छ यो गाउको पानी पधेरो अनि चौतारारूमा, अनि म र तेरी आमाले देख्नु सुन्नु पर्नेछ त्यो कहानी।
बरू छोरा तँ भन्दा त खाँडीको गर्मीमा रगत जाम भएर मरेर बाकसमा फर्किने श्रमिकको धेरै ओझ् र मान छ होला, कमसेकम उनिहरू संघर्षबाट त भागेनन्। प्राण दिए त केवल दुःखको मैदानमा, आफू र आफ्नाका भविष्य वनाउने सपनामा। तैले जसरी हार खाएर आत्मा समर्पण त गरेनन्।तँलाई सपनाको शहर पठाउन बन्धक तेरी आमाको तिलहरी फेरी मैले उकास्नु पर्ने भएको छ। बर्षौ लगाएर ठड्याएको कुटी फेरी ऋणमुक्त पार्नु छ। यो सबै त म फर्काउला तर तँलाई फर्काएर तेरी आमाको मुहारमा खुशी ल्याउने कसरी भेऊ पाउन सकिरहेको छैन मैले। साठी लाग्न लागेका मेरा पाखुरीहरू फेरी पनि घोटिन पर्नेछ, आखिर बाँच्नु त छदै छ, तेरी आमालाई बचाउनु छ। म त हार खाने छैन छोरा, तैले हार मानिस्, आफुलाई सक्काईस्, दुःख देखी भाग्ने तँ काँतर होस् छोरा!
 जहाँ छस्, राम्रो सँग बसेस्
तेरो बुवा
पढेर सक्कियो, मुटु भारी भएर आयो। ति बा र आमाको पिडा बेदना आफ्नै जस्तो महसुस भयो। आफू सन्तान भएर कहाँ कहाँ के के गलत गरेछु भनेर केलाउन मन भयो। उठेर रेष्टरूम गए। ऐनामा हेरे र प्रण गरे, ‘म त्यो काँतर छोरा बन्ने छैन!’

Follow @bpnlegend Tweet

Nepalis have very good reputation here in the UAE

Nepalis have very good reputation here in the UAE. If we can have the balance of hard work and talent, no other nationals can beat Nepali workers in the labor market

By Bipin pokhrel

I have been working in United Arab Emirates for the past Three years. Before coming here in this rapidly developing country (many of my friends and) I used to think that the gulf countries didn’t have anything other than oil. That impression

has changed. I have learned something new while working in the Middle East (or West Asia) and seeing the way my host country is doing phenomenal progress in economy. UAE has become an example in Asia that if the governments have the strong will power anything is possible to bring in a new era in a country. Let us not forget that, to achieve such progress, this country is getting hard work support from thousands of Nepali nationals.

Of course, Nepali people are naturally hard workers. They are committed to their duties: either inside their homeland or in abroad. Important thing is that how much a worker gets as the return for his hard work. Because they get paid less for the job they do, many Nepalese have left their home for foreign land. More and more are leaving even as I am writing these lines. Also, there are few opportunities back in home and we don’t have fair competition (the employment judgments are mostly

unfair). I know it’s not really good to appreciate foreign place in contrast to the homeland. And I am not doing that here but just trying to share my experience as a worker here in UAE with the readers of this site:

GOODNAME

Nepalis have very good reputation here in the UAE. They are most trusted among all foreign nationals. Because of their hard work and honesty some qualified Nepali youths are now getting very responsible roles and powerful posts in several big and multinational companies. Big companies choose Nepali people for sensitive and responsible posts and jobs. It is already proved from the statements of the UAE’s Labor minister that he is ready to welcome more Nepali workers in the UAE in coming days.

PROBLEMS OF MAJORITY NEPALI WORKERS

Overwhelming majority of Nepali youths attend government-run schools back in Nepal that have poor quality and infrastructure. The educational standards in these schools, unfortunately, are not up to what is really needed in this competitive world. Majority of the workforce of Nepali origin in foreign countries come form that group- educated in those public high schools. Because of poor education those youths are not being able to be benefited from the golden opportunity where they are working. They can’t speak the foreign language (especially the English). They also don’t have some accountancy knowledge that is needed in many jobs here. Another problem with Nepali workers here is that they lack certain technical skills.

SUGGESTION

We need to establish many more technical institutes in Nepal to produce technically-skilled youths who could be used in home or sent to foreign countries where they can earn relatively more. There is always high demand of workforce in the fields like of accountancy, hospitality industry, retail business, construction, computer, teaching and many more in the UAE and other developed countries as well. In my view, our youth population needs technical skills to be able to work in such fields. If we can have the balance of hard work and talent, no other nationals can beat Nepali workers in the labor market anywhere in the world.

…BUT NOT THE LEAST

Our country is in transition now. Every Nepali working abroad is always worried about the country. Because of unrest and volatile political situation back in home, people are suffering a lot. We just request all political leaders to break all differences, maintain harmony and take the country on the path of peace and development

Follow @bpnlegend Tweet

Very very important

VERY IMPORTANT! Dates for the DV-2019 program registration period will be widely publicized in the coming months. More info will be available on this blogger in the coming months.for More details https://www.dvlottery.state.gov/esc/(S(xg0ak5nzxw2on01tkmqn1ctd))/default.aspx

Follow @bpnlegend Tweet

Our life are defined by opportunities. Even the on...

Our life are defined by opportunities. Even the on...
https://bpnpokhrel.blogspot.ae/

I have watched you both throughout  years,laugh, cry and grow...

 And it is difficult to know that someday I will  have to let you go.


our relationship ended in a good note but, it didn’t.




 I just can't imagine a day of my life without  you...
 Because you're a part of me and my love for  you is true.

Follow @bpnlegend Tweet

दुश्मन धेरै थिए आँखा छल्नु पर्थ्यो फेरि,, लुकिछिपी भेट्नुको छुट्टै आन्नद थियो। आज उनि कारमा छिन म भट्टीमा छु।।

दुश्मन धेरै थिए आँखा छल्नु पर्थ्यो फेरि,,
लुकिछिपी भेट्नुको छुट्टै आन्नद थियो। आज उनि कारमा छिन म भट्टीमा छु।।
उसलाई मैले चिनेको एउटा अफिसमा हो । खै के काम विशेष म मेरो साथी राजेशलाई भेटन् गएको थिए उसको अफिसमा । उनलाई त्यहाँ देखे राम्री लाग्यो । हाँसे औपचारिकता निभाए मैले । राजेशको कोठामा गए । गफ गरे तर जति गफ गरे आफैले विसे । उनको निश्चल मुहार अगाडी ठोक्किन आइरहयो । त्यो दिन त्यसै वित्यो । उसको अफिसबाट घर तिर लागे मन नलागीकन उनको स्मृतिहरु लिएर ।
रातभर नै अनिदो भएर सोचे मलाई यो के भयो किन उ प्रति यस्तो सोच । केहि होइन भनेर आफैलाई सम्झाए तर मन मानेन किन किन उ प्रति त्यसै आत्मीयता बढ्यो अपरिचितमा । मनहरु त्यसै खुशी भए । के गरुँ कसो गरुँ को अवस्थामा थिए म । एक कप चिया बनाए झ्याल निर बसेर बाहिर हेर्दै चिया पिइरहेको थिए । एक्कासी कोहि मेरो घर तिर आए जस्तो लाग्यो विस्तारै विस्तारै । चिन्न सकिन मैले अलि नजिक आएपछि थाहा पाए त्यो राजेशको अफिसमा देखेको केटी नै रहिछ । कहु जान लागेकी रहिछ भनेर हेरे मैले ।

उनी म वस्ने घर तिर नै लम्कीरहेकी थिइन । म अलमल्ल परे कतै मेरो घरमा आउन लागेकी हो कि भनेर तर होइन रहेछ । उसको साथी मेरो घरको बगलमा बस्ने रहिछ । सायद उसलाई भेटन आएकी होला । म ढुक्क भए । त्यस दिन उ कति बेला त्यो कोठाबाट निस्कन्छे भनेर झ्यालमानै कुरेर बसे म । उनी लामौ मौनता पछि उनी साथीसँग फर्केर आइन मेरो घर तिर हेर्दै गइन । मलाई देखि सायद उसले थाहा पाएको हुनपर्छ म त्यो घरमा वस्छु भनेर ।
म त्यसै के के सोच्न थाले । बलुकीपख म तरकारी किन्न बजार गए । जादै गर्द उनलाई पनि देखे सायद साथीसँग आएकी होला । बोल्न मन लाग्यो तर बोलिन । उसले हाँसेर बोल्न संकेत गरिन । तर खासै बोलचाल भएन तर उनको साथी मसँग दाई के छ खबर भनेर बोल्न थालिन । ठिकै छ भनेर उत्तर दिए । एक किसिमको चिसो भयो मन । उनलाई देखेर मन हाँस्यो । उसले साथीलाई जाने हैन भनेर संकेत गरिन । म भने उ नगए हुन्थ्यो भने सोच्दथे । तर उनी हामी गयौ है भनेर गइन । मैले अवाक् हेरी रहे उनको पदचाप । उसले केहि वहानामा नजर म तिर गरी । उसले मलाई देखि हाँसी । म मनमनै गद्गद भए ।
अब के बहानामा राजेशको अफिसमा जाने भनेर सोच्न थाले । राजेशलाई म पनि तेरो अफिसमा जागीर खान्ा पर् यो भन्न गए । उसले अचम्म्ा मानेर म प्रति हेर्यो मैले मौन रुपमा हो भने । सधै कति जागीर नखाने है राजेश तेरो अफिसमा म पनि जागीर खान्छु है उसले केहि भन्न सकेन मौन भयो । उसले सोध्यो किन के कारण हो  जागीर खाने भन न मैले भने यतिकै वस्दा दिक्क लाग्यो त्यसैले । राजेशले केहि सोचेको थिएन तर मेरो योजना उनी थिइन । लक्ष्य बनिन उनी प्राप्ती का लागी । राजेशले मेरो कुरा काट्न सकेन र मलाई आफनो अफिसमा एकाउन्ट हेर्न राख्यो । त्यसै वहानामा अफिसमा एउटा पार्टी पनि भयो । म भने उनको आगमनको पर्खाइमा थिए । उनी धेरै अबेर आइ निलो कुर्ता सलवारको पहिरहनमा धेरै राम्री देखिएकी थिइन उनी ।
उनको साथीलाई मैले छेडेर कस्ती राम्री तिम्री साथी भनेर जिस्काए । नजिकै थिइन उनी लजाइन । गाजलु ती आँखाहरु मानौ मलाई हेर्न नै व्यस्त थिए म पनि तिनका नयनहरुमा भिज्न व्यस्त थिए ।
आज तिम्रो परिचय एकजना सँग गराउनु छ भनेर राजेशले लग्यो । मैले सोधे को हो भन न उसले हेर्न भेटे पछि आफै थाहा पाउछँस । मेरो मनले सोच्दै थियो कतै उही त होइन । के भनेर चिनाउने भयो अब यसले भनेर डरायो । उनीहरु तिनको नजिक गए  भन्यो आभा उ मेरो साथी म अक्मक्क परे

म के बोल्ने भनेर सोच्न थाले तर उनी अघि भएपछि मैले मेरो मनको धेरै भावनाहरु उनी सामु पोखे । उनले पनि कति विचारहरुमा सहमती जनाइन । ज्यादै शिष्ट थिइन । म मनमनै धेरै हर्षीत थिए । एक्कासी राजेश आयो म तिर भन्यो बियर नलिएको मैले अह ! भने । म लिन्न सायद आभाले थाहा पाई । म उसँग उसको परिवारको बारेमा सोध्न्ा थाले वातावरण सहज बनाउनका लागि । नजिक रहनका लागिअपनत्वका लागि । हामी धेरै बेर बातचीत गरिरहयौ । यसै बीच राजेश आयो मलाई व्यंग्य हान्न थाल्यो र भन्यो थाहा छ आभा जी हाम्रो साथीलाई पनि मन मिल्ने साथी खोजी दिनुहोस् न आफु जस्तै राम्री । उनी अक्क न बक्क परि के भन्ने के नभन्ने । मैले हे राजेश के भनेको तिमीले । होइन आभा जी त्यस्तो केहि होइन भन्न थाल्यो । आखीर पोल खोल्यो राजेशले भनेर उ मनमनै भन्न थाल्यो । आभाले पनि सायद सहमती जनाएकी होला त्यसैले उ मख्ख परिरही । राजेशको कुरा सुनेर । त्यस रात पार्टी पछि म घर फर्के र उनी पनि । 

. Follow @bpnlegend Tweet